Atrakcje/wycieczki

Budowę fortyfikacji rozpoczęto w 1264 r. Ze skrupulatnie zaplanowanego systemu obronnego. który składał się z murów, wież, bram, wałów oraz fos mokrych i suchych do dnia dzisiejszego zachowały się tylko wały oraz wąski odcinek fosy. W tym miejscu powstała wskutek popularnej w II poł. XVIIIw. sztuce ogrodowej, jako metodzie upiększania krajobrazu, jedyna w swoim rodzaju zielona promenada. Owalny wał długości 2 km obiega niemal całe Stare Miasto. Wał Lipowy (Lindenwall) ciągnie się do Parku Crednera (Rudolf Credner, 1850–1908, geograf, prekursor i uniwersytecki wykładowca geografii), do Ogrodu Zoologicznego i dalej do historycznego portu miejskiego. Wał Kasztanowy prowadzi w kierunku wschodnim wzdłuż Fosy Müntera (Julius Münter 1815–1885, botanik, rektor Uniwersytetu w Greifswaldzie) do »Am Mühlentor«, czyli miejsca, w którym dawniej stała brama miejska, i dalej do Wału Strzeleckiego i do wieży »Fangenturm« przy dawnym porcie miejskim. Niegdyś do miasta można było się dostać się tylko przez solidne bramy miejskie, które podobnie jak mur zostały z czasem rozebrane.

Ta budowla jest fragmentem średniowiecznych fortyfikacji otaczających miasto. Po raz pierwszy wymienia ją księga miejska z 1329 r. pod nazwą »Vangentorm«. Wysoka na 13,5m wieża jest pozostałością po umocnieniach na obszarze Wału Strzeleckiego, które zostały zlikwidowane w XVIII w., a w 1979 r. na tym terenie została wybudowana obwodnica miasta Hansaring z wjazdem do Friedrich-Loeffler-Straße. Wieża służyła początkowo za magazyn prochu, a następnie w 1775 r., kiedy miasto przekazało ją Uniwersytetowi, wykorzystywano ją ze względu na wysokość i położenie na obrzeżu miasta przez pewien czas jako obserwatorium astronomiczne. Wieniec z blanków powstał dopiero w XIX w., gdy wieża pełniła rolę toalety publicznej. Po pracach remontowych i konserwatorskich w latach 90. XX w. na parterze urządzono Biuro Kapitanatu historycznego portu miejskiego. które jest odpowiedzialne za port i 50 przystani dla pływających jeszcze statków zabytkowych.

W 1199 r. cystersi założyli na południu od ujścia rzeczki Ryck klasztor Hilda, zwany później Eldena. Uważany jest on za kolebkę dzisiejszego miasta. Po reformacji w 1533 r. klasztor popadł w ruinę. W czasach szwedzkich budynki rozebrano, a cegły wykorzystano podczas realizacji nowych projektów w mieście. Z kompleksu zabudowań niegdyś potężnego klasztoru zachowały się tylko fragmenty. Należą do nich ściana zachodnia i niektóre filary nawy głównej. Wysokie ostrołukowe okno wznosi się pomiędzy drzewami, niczym olbrzymi łuk bramy. Teren, na którym znajdują się ruiny został przekształcony w park według planów architekta krajobrazu Petera Josepha Lenné (1789–1866). Klasztor stanowi latem kulisy przedstawień teatralnych i koncertów. Od ponad 30 lat odbywa się tu w lipcu festiwal Eldenaer Jazz Evenings. Ruiny klasztoru Eldena stały się sławne na całym świecie, ponieważ uwiecznił je na swoich obrazach urodzony w Greifswaldzie malarz, Caspar David Friedrich (1774–1840). Dzięki niemu stały się symbolem całego okresu romantyzmu. Wiele dzieł Friedricha znajduje się w Muzeum Pomorza. Można tam również zobaczyć model dawnego kompleksu klasztornego.

Od 2008 r. greifswaldzka katedra jest pomnikiem kultury o znaczeniu narodowym. W 2013 r. została wybrana przez Fundację na Rzecz Utrzymania Kościelnych Zabytków Budowlanych »Kościołem roku 2013«. Patron kościoła, święty Mikołaj z Miry (ok. 285–350) już w średniowieczu był uważany za opiekuna marynarzy i kupców. Pierwszy źródłowy zapisek o nim pochodzi z 1280 r. W roku założenia Uniwersytetu tj. w 1456 r., miało miejsce wyniesienie kościoła do rangi katedry. Do dziś odbywają się tu, obok mszy św. i koncertów, uroczystości akademickie (np. uroczyste rozpoczęcie roku akademickiego połączone z immatrykulacją nowych studentów). W kościele św. Mikołaja ochrzczony został malarz Caspar David Friedrich (1774–1840). Wnętrze kościoła jest w stylu neogotyckim. Od 2012 r. udostępniono zwiedzającym bibliotekę Ministerium Duchownego ze średniowiecznymi rękopisami, inkunabułami i książkami. Na 98 metrowej, pokrytej miedzianym hełmem wieży znajduje się punkt widokowy. Jest w niej zawieszonych także siedem dzwonów, które rozbrzmiewają podczas ważnych uroczystości.

Podobnie jak katedra, kościół Mariacki jest zabytkiem o znaczeniu narodowym. Gotycki kościół ceglany, wymieniony po raz pierwszy w źródłach w 1280 r. jako kościół parafialny, jest przykładem trzynawowego gmachu halowego bez chóru. Malowidła ścienne przedstawiające mękę Chrystusa pochodzą z 1411 r. Kunsztowna kazalnica, zdobiona wieloma intarsjami, została wykonana w 1587 r. Wnętrze zachwyca swoją klarowną, prostą kolorystyką. W kościele Mariackim znajdują się największe zachowane organy dzieła stralsundzkiego konstruktora Mehmela (1827–1888). Świątynia dysponuje trzema dzwonami. Znajdujący się przy wejściu do nawy kamień pokutny, przypomina o burmistrzu i założycielu Uniwersytetu w Greifswaldzie, zmordowanym w 1462 r., Heinrichu Rubenow (ok. 1400–1462). Ołtarz zdobi reprodukcja »Świętej Nocy« Correggia autorstwa Fridricha Augusta von Klinkowströma (1778–1835). Podobnie jak Caspar David Friedrich, Klinkowström był w Greifswaldzie uczniem wykładowcy akademickiego Johanna Gottfrieda Quistorpa (1758–1834).

Ten najmniejszy ze średniowiecznych kościołów parafialnych w Greifswaldzie po raz pierwszy został wspominany w źródłach z 1275 r. Ok. 1400 r. miała miejsce jego przebudowa na trójnawowy kościół halowy i wtedy także dobudowano chór. Podczas wojny trzydziestoletniej kościół służył jako spichlerz ziarna i mąki. Wyposażenie wnętrza zostało całkowicie zniszczone podczas napoleońskiej okupacji Greifswaldu w latach 1807–1813. Zachowała się jedynie chrzcielnica z XIII w. W 1817 r. architekt i wykładowca uniwersytecki Johann Gottfried Quistorp (1758–1834) rozpoczął prace nad nową aranżacją wnętrza świątyni. Jedenaście lat po pożarze kościoła, w 1966 r. wieża otrzymała nowy hełm. W związku z wybraniem kościoła na miejsce ekspozycji prestiżowej wystawy północnoniemieckiej »Drogi gotyku ceglanego«, przeprowadzono w 2012r. renowację kolorowych okien na chórze i olbrzymiego dachu. Caspar David Friedrich (1774–1840) sporządził wiele szkiców ołówkiem i obrazów olejnych z kościołem św. Jakuba w tle, jak np. »Cmentarz klasztorny w śniegu« (1818/19) oraz »Łąki z widokiem na Greifswald« (1820/22).

Obecne centrum kultury zostało otwarte w 1989 r., roku politycznego przełomu, i ma swoją siedzibę w jednym z najpiękniejszych miejskich zabytków architektury. Już w XIV w. mieścił się tu szpital przy kościele Św. Ducha, a od czasów nowożytnych budynek był miejscem opieki nad osobami starszymi. Niską zabudowę dziedzińca zamieszkiwano do końca lat 70. XX w. Zespół budynków otrzymał swój obecny wygląd w czasach szwedzkich. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z XVI w. »olde Hilligengeists Kercke«, co w dialekcie dolnoniemieckim znaczy »stary kościół św. Ducha«. St. Spiritus jest dziś jedną z ciekawszych greifswaldzkich sal widowiskowych. W ciągu ostatnich lat został gruntownie wyremontowany i zrekonstruowany, tak aby było możliwe organizowanie tutaj różnych przedsięwzięć kulturalnych. Historyczny plac i scena na dziedzińcu stanowią klimatyczną scenerię imprez kulturalnych

Ceglane ściany szczytowe kamiennic po wschodniej stronie rynku są prawdopodobnie elementami pierwszych murowanych domów w Greifswaldzie. Parcela nr 11 była zabudowana już pod koniec XIII w. Niegdyś należała do rodziny Rubenow. Heinrich Rubenow, jako miejscowy burmistrz, przyczynił się do powstania Uniwersytetu. W latach 1855/1856 fasadę domu przebudowano w stylu neogotyckim. Bogato zdobiony szczyt udekorowany jest zarówno glazurowanymi, jak i nieglazurowanymi kształtkami. Historia gotyckiego domu na rynku pod numerem 13 sięga przełomu XIII i XIV w. Początkowo miał on prawdopodobnie prosty średniowieczny szczyt. W czasie rekonstrukcji w 1959 r. zbudowano szczyt schodkowy, który zachowano podczas renowacji w 1990 r. Pierwotnie użyte cegły betonowe zastąpiono przez kształtki ceglane. By wyraźniej odróżnić części zrekonstruowane, zrezygnowano z cegły glazurowanej. Od 1995 r. na parterze i w piwnicy ze sklepieniem kolebkowym znajduje się restauracja.

Uniwersytet w Greifswaldzie został założony w 1456 r., przede wszystkim dzięki inicjatywie burmistrza Heinricha Rubenowa (ok. 1400–1462). Przez 135 lat nauka odbywała się w domach mieszczańskich. Dopiero w 1596 r. Uniwersytet uzyskał własną siedzibę. Obok sal wykładowych oraz biblioteki, nowa, wspaniała, renesansowa budowla mieściła mieszkania dla profesorów oraz karcer. W XVIII w. budynek nie spełniał już stawianych mu wymagań, popadł w ruinę i został rozebrany. Pod szwedzkimi rządami, w latach 1747–1750 powstał na jego fundamentach nowy, pokryty tynkiem, budynek ceglany według planów profesora matematyki i architekta Andreasa Mayera (1716–1782). W auli, dziś jednej z piękniejszych sal w bundeslandzie, do 1883 r. mieściła się Biblioteka Uniwersytecka. Sala senatu ozdobiona jest zbiorem portretów profesorów z lat 1747–1750, wykonanych przez malarza Wilhelma Titela (1784–1862). Z okazji 550 rocznicy powstania Uniwersytetu w latach 2003–2006 gmach przeszedł gruntowny remont, otrzymując nową, szarą kolorystykę. Jest to główny budynek uniwersytetu, w którym znajduje się rektorat.

Budynek z salami wykładowymi został wybudowany w latach 1884–1886 przez Paula Emila Hofmanna, greifswaldzkiego mistrza budowlanego. Jest częścią ceglanego kompleksu uniwersyteckiego, który powstał dookoła późnobarokowego głównego gmachu Uniwersytetu. W latach 1850–1886 liczba studentów zwiększyła się pięciokrotnie! Brakowało miejsca dla 1000 żaków. W auditorium maximum, największymi ówcześnie salami wykładowymi miasta, mieściło się 400 studentów. W 2008 r. budynek i sale wykładowe zostały poddane gruntownemu remontowi ze środków Fundacji im. Alfrida Kruppa von Bohlen und Halbach.

W latach 1885–1904 studenci, którzy rozrabiali, oddawali się uciechom z kobietami lekkich obyczajów, pojedynkowali się, zostali złapani na pijaństwie lub uciekali z wykładów, byli wtrącani na kilka dni lub godzin do karceru. Ukarani uwieczniali swoją obecność w lochach na ścianach rysunkami lub napisami w czasie, gdy powinni byli okazywać skruchę i pokutować za swoje czyny. Kolorowe grafitti na ścianach obu pomieszczeń aresztu do dziś wywołuje wesołość. »Źli chłopcy, grzeczne dziewczynki? Dlaczego niegdyś zamykano studentów Uniwersytetu« to tytuł wycieczki, w czasie której można zwiedzić lochy. Karcer jest dostępny tylko z przewodnikiem!

Dzięki swojej wysokości 12,20 m, stojący przed głównym gmachem Uniwersytetu, pomnik Rubenowa stanowi obecnie najwyższy, wolnostojący pinakiel z cynku w Niemczech. Wykonany został przez Augusta Stülera z okazji 400 jubileuszu istnienia Uniwersytetu w Greifswaldzie. Pomnik ku czci burmistrza i założyciela Uniwersytetu w Greifswaldzie został odsłonięty 17 października 1856 r. w obecności króla Prus Fryderyka Wilhelma IV. Odlane w cynku figury ukazują przedstawicieli wydziałów oraz osobistości wspierające Uniwersytet. Mecenasi Uniwersytetu: książę pomorsko-wołogoski Warcisław IX (ok. 1400–1457), książę Pomorza Bogusław XIV (1580–1637), król Szwecji Fryderyk I (1710–1771), król Prus Fryderyk Wilhelm III (1744–1797). Przedstawiciele pierwszych wydziałów Uniwersytetu: Johannes Bugenhagen (1485–1558, Wydział Teologiczny), David Mevius (1609– 1670, Wydział Prawa), August Friedrich Berndt (1793–1854, Wydział Medycyny), Ernst Moritz Arndt (1769–1860, Wydział Nauk Filozoficznych). Przez 150 lat pomnik był wystawiony na kaprysy natury i w 2006 r., z okazji 550 jubileuszu Uniwersytetu, został gruntownie odrestaurowany.

Jeszcze w połowie XV w. miejsce to było opisywane jako „pusty plac”. W 1800r. po raz pierwszy pojawiły się pomysły zagospodarowania placu i nadania otoczeniu wokół głównego gmachu Uniwersytetu atrakcyjnego wyglądu. Od tego czasu miejsce pomiędzy kościołem św. Jakuba a katedrą stało się ważnym placem śródmiejskim. Przez dziesięciolecia korzystali z niego wędrowni sprzedawcy i pieśniarze, później wojsko odbywało tutaj swoje ćwiczenia. W 400 rocznicę powstania Uniwersytetu zrodził się pomysł, aby zmienić wygląd placu według planów architekta krajobrazu Petera Josepha Lenné. W 1857r. nowopowstałe tereny zielone zostały uroczyście otwarte i otrzymały nazwę plac Rubenowa. Już rok wcześniej, na pamiątkę założyciela Uniwersytetu, został wzniesiony tu pomnik. U jego stóp w czasie przebudowy w 2006 r. powstała wpuszczona w ziemię płytka niecka fontanny. Na wykonanych z ciemnoszarego bazaltu płytach brzegowych wygrawerowano fragmenty z aktu fundacyjnego Uniwersytetu. Pięknie zaprojektowany plac należy do ulubionych miejsc spotkań w sercu miasta.

Fizyk i matematyk Andreas Mayer (1716–1782), budowniczy głównego gmachu uniwersytetu, był także pierwszym wykładowcą astronomii w Greifswaldzie. Jednak pierwsze obserwatorium astronomiczne, umożliwiające dokładne obserwacje nieba, powstało dopiero w 1775 r. dzięki staraniom jego następcy, Lambertowi H. Röhlowi (1733–1790), w znajdującej się niedaleko portu wieży zwanej »Fangenturm«. Tu funkcjonowało ono do 1825 r. Dopiero w 1891 r., po wybudowaniu nowego budynku Instytutu Fizyki, umieszczono w nim obserwatorium i wyposażono w nowoczesne instrumenty optyczne z fabryki Carla Zeissa w Jenie. Służyło ono od 1924 r. do końca II wojny światowej. Utworzone w 1992 r. stowarzyszenie dzialajace przy obserwatorium zadbało o możliwość jego zwiedzania. Udało się wyremontować ruchomą kopułę o średnicy 6 m i wysokości 35 m oraz zrekonstruować wartościowy teleskop. Wyposażenie uzupełniają nowoczesne urządzenia jak np. zbudowany w Instytucie Maxa Plancka w Garching radioteleskop.

Ogród Botaniczny został założony w 1763 r. przez Samuela Gustava Wilckego (1736–1790) między ówczesnym budynkiem kolegiów, dzisiejszym głównym gmachen uniwersytetu, a murami miejskim. Jednak już w 1886 r. ze względu na brak miejsca musiał zostać przeniesiony na Grimmer Straße. Za zaplanowanie tego przedsięwzięcia był odpowiedzialny prof. Julius Münter (1815–1885). Na dwóch hektarach powierzchni powstały szklarnie i obszar z kwaterami tematycznymi na wolnym powietrzu. Zabytkowych szklarni z XIX w. nie można już zwiedzać. Ze względu na zły stan budowlany w czerwcu 2014 r. musiały zostać zamknięte. Koszt ich renowacji jest szacowny na 2,5 mln. euro. W 1934 r. Ogród Botaniczny został uzupełniony o Arboretum, pokaźny zbiór roślin drzewiastych, położony przy Friedrich-Ludwig-Jahn-Straße. Ogród i Arboretum są nadal wykorzystywane do celów naukowych i dydaktycznych.

Budowę tego najważniejszego budynku na rynku rozpoczęto ok. 1340r. W 1349 r. ratusz został po raz pierwszy wymieniony w źródłach jako »Kophus«. W jego piwnicy zachowało się średniowieczne sklepienie żebrowe. Budynek uległ zniszczeniu podczas dwóch wielkich pożarów miasta w 1713 i 1736 r. W czasie odbudowy w 1738 r. został ozdobiony szczytem wolutowym, uzyskując swój obecny kształt. Z tego czasu pochodzi też barokowe wyposażenie byłej sali radców, która obecnie wykorzystywana jest jako sala ślubów i miejsce innych uroczystości. W latach 30-tych XX w. po stronie wschodniej zostały otwarte wcześniej zamurowane arkady. Mieści się tu informacja turystyczna. Podczas gruntownej renowacji pod koniec 1999 r. ratusz został pomalowany w kolorze byczej krwi, aby nawiązać do koloru średniowiecznej cegły.

Stary Cmentarz jest ważnym pomnikiem architektury ogrodowej i funeralnej. Powstał według planów uniwersyteckiego mistrza budowlanego i nauczyciela rysunku Johanna Gottfrieda Quistorpa (1755–1835). Uroczyste otwarcie miało miejsce w 1818 r. Dziesięć lat wcześniej zakazano chowania zmarłych w kościołach oraz wewnątrz murów miejskich, dlatego leżące przed fortyfikacjami wyrobisko gliny wypełniono ziemią z rozbiórki Wału Strzeleckiego i stworzono nowy cmentarz. Zgodnie z pierwotnymi planami dwie prostopadłe drogi dzielą teren na cztery równe części. W XIX w. powstały dodatkowe ścieżki. Duże kaplice cmentarne przy murze zachodnim i południowym ufundowały w XIX w. dwie znaczące rodziny greifswaldzkie. Stary Cmentarz jest miejscem ostatniego spoczynku wielu zasłużonych osobistości, m.in. burmistrzów, jak np. pioniera kolejnictwa Johanna Carla Päpke (1797–1858) i naukowców, jak Friedricha Loefflera (1852–1915). Obecnie na cmentarzu dokonywane są jedynie pochówki urnowe.

Wmurowanie w 1869r. kamienia węgielnego pod budowę kościoła, upamiętniało również jubileusz pięćdziesięciolecia święceń kapłańskich papieża Piusa IX . Budowa została sfinansowana wyłącznie z datków katolickich studentów z Niemiec, Luksemburga i Austrii. Wzniesiony w stylu neogotyckim kościół mógł zostać poświęcony już 1871 r. Z wieży jednonawowej budowli rozbrzmiewają trzy dzwony: Marii, Józefa i Piusa. Aspersorium, chrzcielnica i wspomniany dzwon Marii stanowią pierwotne wyposażenie świątyni. Ksiądz Alfons Maria Wachsmann (1896–1944, zgładzony w więzieniu Brandenburg-Görden, jego grób znajduje się obok kościoła, a kamień pamiątkowy u stóp wału na Rubenowstraße) wyposażył wnętrze kościoła w latach 1930/32 w nowy ołtarz główny i nową drogę krzyżową. W latach 70. XX w. rozebrano kazalnicę, a ołtarz przesunięto w kierunku skrzyżowania naw.

Stary port miejski jest dziś »żywym muzeum, które świadczy o umiejętnościach przodków w tradycyjnej sztuce budowy łodzi i statków oraz o ich morskim życiu«. Pod tym hasłem stowarzyszenie Museumshafen Greifswald e.V. prowadzi największy w Niemczech dawny port miejski. Jest on schronieniem dla pokaźnej kolekcji starych łodzi rybackich i frachtowców żaglowych. Stępkę pod najstarszy statek położono w 1880 r. Większość ze znajdujących się tu jednostek pływa jako łodzie sportowe, pozostałe jako statki muzealne. Te ostanie mogą zabierać na pokład pasażerów. Podczas Święta Rybackiego Gaffelrigg odbywającego się zawsze w trzecią sobotę lipca, wypływające na zatokę załogi prezentują swoje jednostki. Most dla pieszych rozpościerający się nad rzeką, prowadzi do tarasów portowych oraz do Forum przy północnym nabrzeżu, gdzie odbywają się różne imprezy pod gołym niebem. Tutaj spotykają się wszyscy niezależnie od wieku, aby jeść, tańczyć, grillować i grać na instrumentach. W porcie swoją przystań ma także zabytkowy statek pasażerki »Stubnitz«.

Rynek w Greifswaldzie zaskakuje swoją wielkością. Rozpościerający się na powierzchni 11 tys. m² łużycki granit wygląda niczym misternie utkany dywan. Dzisiejszy wygląd rynku jest wynikiem realizacji zwycięskiego projektu konkursu architektonicznego, który został zorganizowany z okazji 750-lecia założenia miasta. Gotyckie spichlerze mieszkalne, domy mieszczańskie z ich kolorowymi fasadami, ratusz i Stara Apteka były w tym czasie już wyremontowane. Stanowią one wraz z licznymi kawiarenkami kunsztowne ramy rynku. W 2014 r. do największego budynku, oddanej do użytku w 1886 r. Poczty Cesarskiej, wprowadziła się administracja miasta. Na placu tym handlowano już w XIII. w. Także dziś odbywają się tutaj liczne imprezy i targi. Rynek Rybny jest spokojniejszy. Figury Fontanny Rybackiej zaprojektował rzeźbiarz Jo Jastram. Caspar David Friedrich podczas podróży poślubnej ze swoją żoną Karoliną w 1818 r. uwiecznił Rynek greifswaldzki na akwareli pod tym samym tytułem. Wisi ona w Muzeum Pomorza.

Tam, gdzie rzeka Ryck wpływa do Zatoki Greifswaldzkiej, leży mała wieś rybacka Wieck. Powstała z osiedla słowiańskiego i duńskiego, a jej istnienie udokumentowane jest już w 1248 r. Wieck został przyłączony do miasta Greifswald w 1939 r. Jego symbolem jest zbudowany w 1887 r. na na wzór holenderski, most zwodzony. Do dziś, w celu przepuszczenia statków, skrzydła mostu podnoszone są ręcznie. Z mostu otwiera się wspaniały widok na port w Wiecku i Zatokę Greifswaldzką. W przystani stoją poza flotą rybacką, jachty i należący do miasta szkolny żaglowiec »GREIF«. Niskie domki rybackie pokryte trzciną stoją na brzegu wąskiej, wiejskiej drogi. Na nabrzeżu swoją siedzibę ma Kapitanat Portu. Dwa znaczniki obok drzwi wejściowych przypominają o dwóch powodziach, w 1872 i w 1995 r. Od 2015 r. miasto jest chronione przed wysoką wodą dzięki wałom i zaporze przeciwpowodziowej, która znajduje się pośrodku portu. Zawsze w trzeci weekend lipca w Wiecku odbywa się wielka morska impreza Pomorza Przedniego –Święto Rybackie Gaffelrigg.

Pierwsze plany budowy mostu zwodzonego w Wiecku pochodzą z 1833 r. Uniwersytet chciał efektywniej zarządzać swoimi dobrami, znajdującymi się po drugiej stronie rzeki Ryck, a miastu zależało na zachowaniu możliwości żeglugi do portu przy starym mieście. Przerzucony przez rzekę Ryck drewniany most z dwiema belkami wagowymi wybudowany został w 1887 r. przez konstruktora statków Sprutha. Uroczystość oddania do użytku odbyła się 25 lipca. Od tego czasu most był wielokrotnie remontowany i przebudowywany. Do dnia dzisiejszego zachowała się tylko oryginalna, stworzona na wzór holenderski, konstrukcja oraz żelazne okucia. Skrzydła o łącznej długości 13,30 m wciąż są podnoszone ręcznie. Funkcjonowanie tego zabytku techniki utrzymywane jest dużym nakładem finansowym. Ruch samochodowy jest ograniczony i dopuszczalny tylko za specjalnym zezwoleniem. Godziny otwarcia mostu są dostosowane do zapotrzebowania. Pomimo ograniczeń ruch na moście jest i tak zbyt dużym obciążeniem. Most został całkowicie przebudowany w 2017 roku.

Stępkę pod stalowy szkunerbryg »GREIF« położono w stoczni Warnemünde w Rostocku w 1951 r. Służył jako statek szkoleniowy dla marynarki i otrzymał imię ówczesnego prezydenta NRD »Wilhelm Pieck«. Po przełomie politycznym właścicielem statku zostało miasto Greifswald. Od tego czasu, po całkowitej przebudowie na statek szkolny, jednostka pływa po Bałtyku zawijając do dużych międzynarodowych portów. Regularnie gości na festiwalu Hansasail w Rostocku i na Kieler Woche w Kilonii. Jego portem macierzystym jest Wieck. Laten cumuje za zaporą przeciwpowodziową przy molu południowym. Jednostka ma ponad 40 m długości i 670 m² żagli. Osiąga prędkość do 14 węzłów. Od Wielkanocy do października oferowane są na nim jedno- lub wielodniowe rejsy. Rezerwacja zaczyna się już w listopadzie roku poprzedniego, ale bilet można dostać często również tuż przed samym rejsem. Statek jest prowadzony przez siedmioosobową załogę zawodową, wolontariuszy oraz członków stowarzyszenia Rahsegler GREIF e.V.

Wiatrak Eldena z daleka przyciąga wzrok swoimi wielkim skrzydłami. Jego poprzednik był już w 1533 r. wyszczególniony w spisie inwentarzowym klasztoru Hilda/Eldena. Na Młyńskiej Górze (Mühlenberg) ziarno było mielone do 1932 r. Z czasem ten symbol dzielnicy Greifswaldu popadł w ruinę i w 1972 r. zawalił się, następnie został odbudowany przez jedno ze stowarzyszeń. Od 1997 r., z okazji Niemieckiego Dnia Młynów, w każdy zielonoświątkowy poniedziałek odbywa się tu wspaniałe Święto Młynów. Wtedy przy dobrym wietrze, jak za dawnych czasów, kręcą się pokryte płótnem ramiona wiatraka. W Meklemburgii-Pomorzu Przednim pozostało już tylko pięć takich koźlaków. Ich cechą charakterystyczną było to, że cały młyn odwracano w kierunku wiatru. W Europie używano ich od XII w.

Kąpielisko znajduje się na plaży nad Zatoką Greifswaldzką w dzielnicy Eldena. Ze względu na daleko sięgającą płytką strefę przybrzeżną ma ono charakter rodzinny i nadaje się do kąpieli dla małych dzieci lub do nauki pływania. Za opłatą można wypożyczyć kosz plażowy, leżaki oraz parasole przeciwsłoneczne. Jeśli ktoś ma ochotę grillować, po uprzednim zgłoszeniu, może wypożyczyć grill. Do dyspozycji są także ławki i stoły. Mała gastronomia zaprasza na przekąski i napoje, bar na plaży oferuje koktajle. Wiele sportowych i kulturalnych imprez, jak np. Święto Rybackie Gaffelrigg, turnieje siatkówki plażowej czy koncerty rockowe przyciągają niejednokrotnie tysiące gości. W sezonie nad bezpieczeństwem gości czuwają ratownicy. Wstęp w czasie godzin otwarcia kąpieliska jest płatny.

Na 3,6 ha powierzchni parkowej w okolicach dworca znajduje się zoo będące domem dla ponad 100 gatunków zwierząt. Położone jest w idyllicznej scenerii wokół stawu z łabędziami. Poza zwierzętami rodzimymi jak kozy, osły czy kuce można obserwować tu surykatki, szopy pracze, ostronosy, dingo, alpaki, kangury oraz zachwycić się bogactwem świata ptaków. Szczególnie atrakcyjne są małpki kapucynki w swojej nowej małpiarni, zagroda ze zwierzętami, które można pogłaskać wchodząc do środka oraz pawilony lęgowy i pasieczny. W czasie wizyty w ogrodzie można, niezależnie od wieku, nie tylko spróbować swoich sił na małych placach zabaw, ale także przećwiczyć swoje zmysły. Z kolei na dużym placu zabaw da się naprawdę poszaleć, a odważni mogą spróbować przepłynąć tratwą przez staw. Jeśli ktoś zgłodnieje może odwiedzić kawiarnię, położoną nad częścią południowoamerykańską. Od 1993 r. zoo jest prowadzone przez Stowarzyszenie »Heimattierpark Hansestadt Greifswald e.V.«.